Centralna polityka gospodarcza i finansowa rządu federalnego Republiki Federalnej Niemiec począwszy od 1974 roku nie zapobiega skutecznie bezrobociu. Zarówno keynesistowskie programy zatrudnieniowe, jak i podażowo zorientowana polityka gospodarcza koalicji chadecko-liberalnej nie zaowocowały zadowalającymi rezultatami 1. Dlatego też w latach osiemdziesiątych zaczęto zwracać uwagę na zwalczanie bezrobocia w regionach szczególnie nim zagrożonych oraz postulowano regionalizację i komunalizację polityki rynku pracy.
Lokalną politykę rynku pracy realizują gminy, które są podstawą historycznie ukształtowanego ustroju federalnego RFN. Federalna struktura państwa niemieckiego przewiduje jednak podrzędną rolę gmin w tej dziedzinie. Brak środków finansowych i uprawnień ustawowych gmin spowodował, że czują się one ofiarą państwowej strategii przesuwania odpowiedzialności za bezrobocie. Rząd federalny i rządy krajowe, w opinii gmin, nie dość, że nie podejmują działań przeciwdziałających bezrobociu, to nadto przerzucają koszty bezrobocia na najsłabsze ogniwo systemu federalnego, czyli gminy.
W latach osiemdziesiątych dyskusja na temat komunalnej polityki rynku pracy koncentrowała się na dwóch problemach. Po pierwsze, krytykowano reformy podatku przemysłowego, które prowadziły, szczególnie w regionach objętych kryzysem strukturalnym, do ograniczenia możliwości finansowych gmin. Po drugie, politycy lokalni podkreślali, że coraz więcej bezrobotnych traci uprawnienia do zasiłków oraz zapomogi dla bezrobotnych i objętych zostaje systemem pomocy społecznej, finansowanej z budżetów gminnych.
Leave a reply