Cele polityki rynku pracy nie zostały w ustawie skonkretyzowane i skwantyfikowane, tak że przy ich interpretacji istnieje pewna swoboda. Zgodnie z pierwotnymi intencjami polityka rynku pracy powinna realizować przyszłościowe i prewencyjne zadania przeciwdziałające bezrobociu 10. Koncepcja myślenia zapobiegawczego była poważnym osiągnięciem tamtego okresu i wyeliminowała dotychczas panujące podejście ubezpieczeniowe. Priorytet zyskały środki zmierzające do rozszerzenia kształcenia zawodowego i tworzenia nowych miejsc pracy. Tak pomyślana koncepcja polityki rynku pracy pozwalała przeciwdziałać:
– bezrobociu frykcyjnemu – przez informację o wolnych miejscach pracy, doradztwo zawodowe, pośrednictwo pracy, szkolenie zawodowe i świadczenia wspierające ruchliwość pracowniczą:
– bezrobociu sezonowemu – przez subwencjonowanie zatrudnienia w okresie przestoju (np. w budownictwie):
– bezrobociu koniunkturalnemu – przez dopłaty do płac w niepełnym wymiarze czasu pracy, subwencjonowanie płac, tworzenie miejsc pracy w sektorze publicznym dla bezrobotnych (ABM) oraz stabilizujące oddziaływanie zasiłków dla bezrobotnych na agregatowy popyt w gospodarce:
– bezrobociu strukturalnemu – przez szkolenie i doskonalenie zawodowe, promocję działalności gospodarczej małych firm oraz wspieranie mobilności pracowniczej.
Z punktu widzenia celów politycznych, polityka rynku pracy w RFN zbliżona jest do modelu szwedzkiego. W przeciwieństwie jednak do Szwecji i Stanów Zjednoczonych Ameryki, system zasiłków dla bezrobotnych stanowi jej część składową. W gestii urzędów pracy pozostają sprawy strukturalne rynku pracy, a poziom zatrudnienia regulowany jest przez narzędzia polityki finansowej. Ten podział zadań sprawił między innymi, że polityka rynku pracy w RFN nie była do momentu zjednoczenia tak mocno forsowana, jak w Szwecji.
Konieczność prowadzenia aktywnej polityki zatrudnienia i rynku pracy jest w zasadzie akceptowana przez ekonomistów niemieckich 11. Nawet powołana przez rząd federalny Komisja Deregulacyjna w swoim raporcie nie zaproponowała – z wyjątkiem likwidacji monopolu Federalnego Urzędu Pracy w dziedzinie pośrednictwa pracy – zmian, które dotyczyłyby bezpośrednio ustawy o popieraniu pracy 12. Jednocześnie od połowy lat siedemdziesiątych wraz z nastaniem w RFN masowego bezrobocia mnożą się głosy krytyczne wskazujące na braki w ustawie, nieefektywne sterowanie instrumentąmi polityki rynku pracy i niewystarczające środki finansowe.
Leave a reply