Głównym celem polityki rynku pracy jest aktywne wspieranie polityki koniunkturalnej specjalnymi instrumentami dostosowującymi strukturę podaży pracy do popytu i zabezpieczenie pracobiorców na wypadek bezrobocia. Polityka rynku pracy jest terapią stosowaną w przypadku nierównowagi występującej w niektórych segmentach rynku pracy i z natury rzeczy nie tworzy nowych miejsc pracy o długotrwałym i kapitalointensywnym charakterze. Jest ona szczególnie lansowana przez przedstawicieli szkoły neo- klasycznej, którzy rozwiązanie średniookresowych problemów zatrudnienia sprowadzają do procesów dostosowawczych na rynku pracy i proponują:
– polepszenie informacji o popycie i podaży siły roboczej,
– poradnictwo zawodowe,
– stymulowanie sektorowej, regionalnej, zawodowej i kwalifikacyjnej ruchliwości pracowniczej,
– stymulowanie obniżki płacy realnej podczas rokowań taryfowych w celu pobudzenia koniunktury.
Polityka rynku pracy ma znaczenie komplementarne, wobec czego odgrywa rolę r/t/ast-amortyzatora łagodzącego konflikty i frykcje występujące w procesie wzrostu gospodarczego. Pogląd taki reprezentuje także M. Ka- baj, który słusznie zauważa, że „integralne podejście obejmuje także aktywne działania interwencyjne na rynku pracy, które powinny być w pełni powiązane z polityką makroekonomiczną i przestrzenną” 13. Podobny punkt widzenia reprezentuje Federalny Urząd Pracy Republiki Federalnej Niemiec, który zaleca w celu tworzenia nowych miejsc pracy konsekwentną politykę wzrostu gospodarczego z uwzględnieniem celów stabilizacyjnych 14.
– zmniejszenia rozmiarów bezrobocia (cel zatrudnieniowy),
– polepszenia funkcjonowania rynku pracy przez promocję ruchliwości zawodowej i geograficznej, likwidację sektorowych i regionalnych nierównowag oraz zapobieganie niepelnowartościowemu zatrudnieniu (cel strukturalny),
– socjalnego zabezpieczenia osób dotkniętych zwolnieniami w wyniku zmian strukturalnych w gospodarce i integracji zawodowej pracobiorców mających szczególne trudności na rynku pracy (cel socjalny).
Leave a reply